පොළොවෙන් අහසට

ලංවෙන්න බැරිඋනත් 
බලාඋනි නිසොල්මන්ව 
නුඹ දෙසම ...
සිහින් පොදයක දවටා 
එවන සඳ නුඹේ සෙනෙහස 
දෝත පා වැළඳ ගමි රහසේම...
හෙමි හෙමින් පතිත වන 
වැහිපොදය ...
කිති  කවයි සියොළඟම.
සැනසීම ඉවර නැත තවම ...
ටිකෙන් ටික ඒ සුවය
රළුව යන අයුරුවක්‌ 
මට හැගේ ....
මහද සුවපත් කළ වු
නුඹේ පෙම ..
දැන් ඉතින් අනෝරාවකි.
දරාගත නොහෙන මට 
තව දුරට ...
නිම නොවෙන රුදුරු පෙම 
ඉරා මහා කඳු පිටින් 
ඇද දමයි සැනයකින්
යටකරන් මහසෙනග.....
මගෙ ඇකයේ ගුලිව උන්
ඒ අසරණවු නර කැළට
යනෙන මං නොමැති විය 
නිමක් නැත තවම ,
නුඹ තාම පලිදරයි 
ලං වෙන්න බැරි දුකට 
එහෙත්  නුඹ දන්නවද
කදුළු මැද ඉඳ උවත්
නුඹට මම පෙම් කරමි