මියගිය යෞවනය

දකින විට
සුදුව ගිය
බිම හැලුණු 
කෙස් රොදක්...
හිත ගියා අතීතෙට ...
ඔබෙ නීල කෙස් කළඹ 

දඟ පෑව යෞවනය 
මගේ හිතට කතා කළ
ඔබෙ සුනිල යුග දෑස 
වෙලි වෙලි හුරතලෙන් 
මගේ දෑතෙ දඟ පෑව,
එදා උන් උඹ නැතත් .....
හිදී උඹ මා ළඟම
කෙස් පැසී ගිය හිසින් 
ගිලී ගිය නෙත් යුගින්
වැහැරි ගිය සියොළඟින්
ඒත් .....
නොවෙනස් වු සෙනෙහෙන්.

(නො)මිනිසා

''මිනිසා සුවඳයි මලසේ ''
උතුම් මිනිසත් බවටනම් 
කදිම උවමකි එය....
පෙති සිඳී කරගැටිවූ මලක
නොවේ පෙර වූ සුවඳ ...

දහම එය උවද , 
මිනිස් බවටද නිගා දෙන 
දෙපා සතකුට 
තවත්නම් සරි නොවේ 
ඒ උවම ...
හලා හල විෂ ගොඩක 
නිමැවුමක් මිස,
දසත  විහිදෙන 
සුවඳ පොද නැත 
උන් ළඟ ....

අහස දැන් ගැබ්බරය....

දුලි රැලි නංවමින් 
සුසුම් හෙළු  වැලි කතර 
උරා ගනි  හෙමි හෙමින්
හුස්ම පොද..
වැහි පොදින් පණ පොවා 
බිමට හෙළු....
මිරිගු දිය පමණක්ම
නෙත් පෙලු ගිමන් කල 
නිමාකළ අහස කුස 
ගැබ්බරය දැන් ඉතින් ....
මහ වනස්පති නැතත්
තැනින් තැන සුසුම් හෙළු
පුංචි තුරුලිය පිරිස් 
නිහඬවම වැසි පොදේ 
සුව විඳිත් ....

සතුට

අවිහිංසකයි
නොපෙනුනත් 
මතුපිටට...
හැගීම්බරයි 
නොදැනුනාට

හැමවිටම   ...
සෙනෙහෙබරයි 
නොපෙරලුවද
වචනයට ...
ජීවිතයයි 
ඇත්තටම 
නුඹව මට...

මතකය සුවඳයි

හීන ඇහිඳපු
මතක යායට
යන්න දොරගුළු
නොවේ කිසිවිට‍...

හදේ ගැඹුරුම 
ලෙයින් ඉපැදුණ
නුඹේ සෙනෙහස 
වීය  අත්වැල...
ගලපන්න ජීවිතය...

මියැදුනත්  නොමියෙන 
සෙනෙහසම මිස 
නොවේ කිසිවක් 
මා සතුව...
නුඹ නමට 
පිදිය හැකි.

අනෝරා වැහි යටින්..

ඉරි තලා සුසුම් හෙළු
ගිම්හාන පොළෝගැබ 
නව පණක් ලද දිනේ ....
අනෝරා වැහි යටින් 
තෙතබරිත සියොළඟින්

නුඹ ආව මා වෙතට
හදවතේ උණුසුමෙන්..
කිටි කිටියෙ වෙවුල යන 
ගුලිගැහෙන සීතලෙත් 
නුඹ ආව මා සොයන්
හද  පුරා ආදරෙන්....
වැසි දියට දිය නොවන 
ඔබෙ උතුම් ආදරේ ...
පණ සදිසි රකින්නට 
සපත වූවෙමි දහස් වර 
නුඹේ ළයේ හිස හොවන් 
නුඹට නොව මා මටම

හැඳින්නෙමි

කඳුලක්ව දිය නොවුණු 
නුඹේ සෙනෙහස 
කෝපයක් ලෙස ගිලිහි ගියදා 
මා අභියස ...
විපිළිසර වූවෙමි ...
නුඹේ අරුමැසි පෙම කොහේදැයි 
අඬන්නට බැරි 
නුඹේ හදවත 
කෑ ගසා ඇඬු 
හදේ ගොලුහඬ 
නපුරු වදනක් 
වුව අරුමය 
හැදින්නෙමි මම 
තවත් දිනයක...

නොවැටහීම

නුඹට කිසිවෙකුගෙන් 
උදව්වක් අවශ්‍ය වන්න ඇත...
ඒ බවක් මට නොදැනෙන්න ඇත.
ඔබට මගෙන් උදව්වක් 
අවශ්‍ය වෙන්න ඇත 
ඒත් ඔබ නොඉල්ලන්න ඇත.
ඔබට මාගෙන් උදව්වක් 
අවශ්‍යදැයි අසන්නට 
මට නොහැකි වන්න ඇත.
මාගෙන් උදව්වක් 
අවශ්‍යදැයි මා අසන විට
ඔබට එය අවශ්‍ය වෙලාව
නොවන්න ඇත.
ඔබට උදව් කරන්නට 
මට සිත් වුවද 
එය පිළිගන්න නුඹේ හිත
ඉඩ නොදෙන්න ඇත.
මා නුඹට උදව්වට කැමති වග 
නුඹ නොසිතන්න ඇත.
මගේ උදව් පිළිගන්න 
නුඹ නොකැමැති බවක් 
මට හැඟෙන්න ඇත.
ඒ  ගැන විමසන්නට 
එනිසාම මසිත 
මැලිවන්න ඇත.
ඒත්...
මාගෙන් උදව්වක් ඉල්ලීමට තරම්
නුඹ නිහතමානී වීනම්..
එය මා අතින් 
නොපිරිහෙලා ඉටුවෙන බව 
පමණක් කියනු හැක.

නුඹේ පෙම

වදනකින් නොදොඩන
හදවතට  වැටහෙන 
නුඹේ ගැඹුරු 
සෙනෙහස ...

පුරුදු  සුවඳක 
සුසුම්  පවනක 
වෙලි වෙලී විත් 
සතපවයි...
මගේ දිවියම
සොඳුරු අරණක...

මධුවිත

අල්ලාප සල්ලාප
මිතුරු පිරිවර මැද 
මවමින් කවට සිනා 
මතුකරවන සතුට ...
හෝරාවකට දෙකකට...
උගුර බඩ දවමින්
මුහුණ  කට හකුළුවමින්
උඩ බලා හලා ගනී
විටින් විට 
සතුට  නිදහස 
සියලු විසඳුම් 
ඒ සමග ...
ළන්  කරන සීරුවට
මරණයට...

දුම්වැටිය

උදුරා ගන්නා සැටි
නුඹ...
බිඳෙන් බිඳ
අනිකකුගේ පණ නළ
නොදානීද නුඹ?
නොහැඟේ ඔහුටද
මොහොතක සැපත
දවා හළුකරන වග 
හෙමිහෙමින් 
සුවබර දිවියක 
සොඳුරු ඉරණම...

එදා සහ අද

මගේ පුංචි පැල්පතට 
නමාගෙන හිස 
ඇතුළුවන්නට 
වැල් කැඩී ගිය 
එකම පුටුව මත 
හරි බැරි ගැහී
වාඩි වෙන්නට
නුඹේ  හදවත 
ඉඩ නොදෙන්නැති

එකම බත්පත 
එකට කෑ අප 
අත බැඳන් 
සෙල්ලමේ උන් අප
නොවී විරසක
වීය බෝ දුර 

සෙයිලමේ නුඹ ගියායින් පසු 
නිනව් නැතිවිද නුඹට මා  ගැන
හමුවුනත් නාඳුනන  විලසින් 
යනෙන කල නුඹ රෝද සතරින් 
ශාප කරනෙමි නුඹට නොව මම
අපව වෙන්කළ දිළිඳුකමට ම

සසර

ආශාව දුකම බව 

දෙසු සම්බුදු පියේ
ඉපදීම දුකට මුල 
වීය හිමි දෙසු බණේ
මිදෙන මග ඒ දුකින් 
හෙලිකළත් හිමියනේ
මුළා වූ සිත තවම  
සසරෙ
කැරකෙනවානේ.....

මිනිසා

අඩමින්ම ලොව ඉපිද 
සිනහවක් සොයමින්
අඩ අඩා ඇවිද යයි ....
කදුළු  අතරින් 
උපන් සිනහවද

ක්ෂණයකින්  
බොඳව යන සඳ 
සිනාවෙන්නට දැරූ තැත  
තරමටම අඩමින්
සොයයි සැනසුම 
නොලැබෙනා කිසිවිට ...
මියෙයි උරුම කර දුක
නොපුදාම සිනහව
තම උන්ට .

පැනයක්

හොඳ මිතුරෙකු වන්නට 
ඔබගෙ

නොමැති වුයෙන් 
කලණ ගුණ මා සතුව
හෙමි හෙමින් අපි අපෙන්
වෙන්වුණා වෙන්න ඇති....
නමුදු මා නුඹට කළ 
වරද කිම්දැයි කියා 
දිවා  රෑ තවම මම සොයන්නෙම්
වරද මා අත නැතත් 
වැරදි අවබෝදයක්
අප අපෙන් 
දුරස් කර ලන්න 
ඇති....

මා මිතුරේ

නුහුරු නුපුරුදු දේශයක 
නුඹේ ළෙන්ගතුකම
වීය සවියක්
හුරුපුරුදු
මකා  ගන්නට නුහුරු තනිකම
බිඳෙන් බිඳ ගොඩනැගුණ
ඒ සොඳුරු මිතුදම

නොදැනීම හෙමි හෙමින්
ගිලිහෙද්දි
බලා වුණි
නිසොල්මන්ව
පසක් කර ගත නොහී 
මා නුඹට කළ වරද 
දරාගන්නට තිබිණි 
නොවිනිනම් ළෙන්ගතුකමක්
ම කෙරේ නුඹ නමට ....
එතැන් සිට තවම මම 
වෙර දරමි 
වටහ ගන්නට
නුඹේ වෙනස

සොඳුරු බව

මිහිතලයේ නේක සුන්දරතා
මන්මත් කරවයි දනන් 
සොඳුරු බව පතුලෙහි 
සැඟව ඇති වියරු බව 
නොදකීවී කිසිවිටත්
ඔබ  මා ...
නොකියා ම ගිලගනී
පලා යන්නටවත් ඉඩක් 
නොතබාම...
ජීවිතයද එවැන්නක් 
නොවේයැයි
කාටනම් කිව හැකිද?

ජීවිතය

නුඹේ සෙනෙහස 
කවියක්ය .....
මහද  කැටපත් පවුර  මත
නොමැකෙනා ලෙස රැඳුන
නුඹේ සිනහව 
ඔසුවක්ය .....
තනිය රැඳි හදේ 
ගිම් නිවාලන 
නුඹේ උණුසුම 
සුවයක්ය .....
සදාකල් දිවියටම 
පණ පොවන
ජීවිතය සොදුරුතම 
අරණක්ය....
සෙනෙහසින් උණුසුමින් 
නුඹ හැදුව

සැසඳීම

බැලු බැලු අත හරිතවත්ය
ඒ මගේ මවුබිමය ....
නොපෙනෙනා ගවු දුරක් 
ගිනියම්වූ වැලිකතර
ඒ මා වෙසෙන රටය ....                                             
ඇදහැලෙන වැසි සමග 
දිය ඇලිද  සිසිල දෙන 
නිල්වන්ය මගේ රට....                                     
කෘතීම වා රැලි මිසක 
වැහිපොදක් නොම දකින 
ගිනිගහන කතරකිය 
මා වෙසෙන රට...
සොබාදහමේ අසිරි 
සිත්තරෙකු නිමවුසේ 
සොදුරු වන ගහනයකි මගේ රට.......
දුරින් දුර එක ගසක්
මහ පොළවෙ දවෙනයුරු
විඩාබර  දෑසින්
දකින මා වෙසෙන රට  දහම් දීපයයැයි කියා 
අධර්මය රජ කරන
නීතියක්  නැති තරම් 
වංචාව දූෂණය
මෙකි නොකී සෑම දෑ
ඇති මගේ මවුබිමය 
බිය සැකක් සොර බියක් -නොමැති මා වෙසෙන රට
නීතියෙන් සවිමත්ය -සොඳුරු නොවුනත් සිරින්.......

සතුට

හඹා ගොස් ජීවිතය
සොයයි සතුටක සේයාව
එය නොවේ තව දුරයි
සොයා යයි ඒ සැපත
පයට පෑගී ළගම
කැබලි වී විසිරුනේ
හඹා ගිය සතුට නොව
උරුම වූ සතුට බව
හැඟෙන විට දැන් ඉතින්
හති වැටී අවසන්ය....

නොදුටු ලොව

කූද්ද වා  මා උදෙන් 
වලංගු නැති ඔබේ දෑතීන් 
කරන්  මා වත්තන් 
වෙල් නියරේ 
සීතල පිනි මතින් 
ඇවිද ගියා මතකයි 
අම්මේ  ....
මහ වෙහෙරට 
අත ගසන්නට 

කටින චීවරයට ...
අත ගසා බැති සිතින් ...
පැතුවා පැතුමක් 
වේනම් පිනක් ලබනට දෑස්
මතු බවයෙදී 
දකින්නට නොව ලොවේ අසිරිය 
දයාවෙන් මා  වැඩු 
සෙනෙහෙ බර 
මවුපිය 
මුහුණු දකිනට....

නොදුටු ලොව

බැස යන ඉරේ හැන්දෑව 
අපුරු සිතුවමක් වගේලු
වැස්සට ලන්වුන අහස 
කවියෙකු මුල පිරුමක්ලු
පුංචි  නංගිගේ සුදු මුණ 
සුදු හඳ හාමි තරමටම  ලස්සනලු
වැල් ඇඳ උඩ ඉදං

මගේ අත අල්ලාන
නුඹ කීවා මතකයි
තාත්තේ...
කිසිදාක මා  නොදුටු
ලොවේ අසිරිය 
දුටුවා ඔබේ දෙනෙතින්
මවන්නට ලොවේ සිරි
මගේ  හද සිතුවමේ 
නුඹ මුවින් ගිලිහි ගිය 
වදන් පොත් සිය ගනන්
පියවූ  දා පටන් ඒ යුග නුවන්
නුඹ මැවූ ලෝකයේ 
හුන් තැනම මා තවම ....

ඇය

පෙර කළ පිනෙන් 
ලැබූ මිනිසත් බවටද 
නොතබා ගෞරවය 
රන් හුයෙන් බැඳී 
පෙමක ...රන්මුදු ..
සලකා විලංගු කොට 
දිවි සටන ජයගන්න 
වෙර දරන හිමියන්ව
පලවා  ශාපයක් කොට
පෑළ දොර කැඳවූ
චෞරයෙකු හට 
මනදොලක්වී  
රැස් කරන පාපයේ
ගිනිසිලුවක්ව 
දලු දමන ගැබ 
උගුලා බලෙන් 
දමා වැසිකිලි වලක 
දෑත පිසදා ගත් නුඹ
මවක් වන ගැහැණියට 
නිගාවක් නොවන්නේද?

නුඹ නමට

උහුලන්න බැරි පෙමක් 
තුරුලු කොට ආදරෙන්
ගෙන ආව අතීතය
මහහුඟක් දුර ඉඳන්
බරක් නොව සවියක්ය 
ජීවිතය පැන පොවන 
මියෙන දාටත් එපෙම 
කාටවත් දෙනු නොහැක ....

ප්‍රේමය හා විවාහය

ප්‍රේමය අබියස බොළඳ සිත්
ජීවිතය  පරයා රකින 
සැබෑ  කරගන්නට වෙර දරන 
නිබඳ  දලු දමන සිහිනය.....
නෙත්  අබිමුව සැබෑ වූ සඳ
ඒනයින් මියෙන්නට වුව
සැදී පැහැදුන අයෙක් 
දැකිය හැකි වෙද යළිත්...
එතැන් සිට...
ප්‍රේමය බොළඳය
ජීවිතය එය නොවේ 
නොකියාද බොහෝ අය....

වෙනස

නුඹ නමට ගෙතූ කවි

කදුළු මුතු කැටවලින් 

අපුරුවට සිතුවම් කොට 

සුසුම් මල් පෙති ඉහා
සීරුවට හැඩ කළ

ඒ නුහුරු තනිකම ....

නොතනියෙන් වැසුණු සඳ

කඳුළු මෙන් සුසුම් මෙන් 

කවි සිතද දුර ගියා

සිනහවට වඩා දුක 

කවිකමට ළඟ  බවක්

අදහන්න වීය මට.......

යදිමි

කඳුල සිනහව දරාගන්නට 
ළඟ ඇතත් දුක බෙදාගන්නට 
බොහෝ සිතිවිලි කවි කරන්නට
යදිමි අවසර මෑණි සරසවි