සතුට

අවිහිංසකයි
නොපෙනුනත් 
මතුපිටට...
හැගීම්බරයි 
නොදැනුනාට

හැමවිටම   ...
සෙනෙහෙබරයි 
නොපෙරලුවද
වචනයට ...
ජීවිතයයි 
ඇත්තටම 
නුඹව මට...

මතකය සුවඳයි

හීන ඇහිඳපු
මතක යායට
යන්න දොරගුළු
නොවේ කිසිවිට‍...

හදේ ගැඹුරුම 
ලෙයින් ඉපැදුණ
නුඹේ සෙනෙහස 
වීය  අත්වැල...
ගලපන්න ජීවිතය...

මියැදුනත්  නොමියෙන 
සෙනෙහසම මිස 
නොවේ කිසිවක් 
මා සතුව...
නුඹ නමට 
පිදිය හැකි.

අනෝරා වැහි යටින්..

ඉරි තලා සුසුම් හෙළු
ගිම්හාන පොළෝගැබ 
නව පණක් ලද දිනේ ....
අනෝරා වැහි යටින් 
තෙතබරිත සියොළඟින්

නුඹ ආව මා වෙතට
හදවතේ උණුසුමෙන්..
කිටි කිටියෙ වෙවුල යන 
ගුලිගැහෙන සීතලෙත් 
නුඹ ආව මා සොයන්
හද  පුරා ආදරෙන්....
වැසි දියට දිය නොවන 
ඔබෙ උතුම් ආදරේ ...
පණ සදිසි රකින්නට 
සපත වූවෙමි දහස් වර 
නුඹේ ළයේ හිස හොවන් 
නුඹට නොව මා මටම

හැඳින්නෙමි

කඳුලක්ව දිය නොවුණු 
නුඹේ සෙනෙහස 
කෝපයක් ලෙස ගිලිහි ගියදා 
මා අභියස ...
විපිළිසර වූවෙමි ...
නුඹේ අරුමැසි පෙම කොහේදැයි 
අඬන්නට බැරි 
නුඹේ හදවත 
කෑ ගසා ඇඬු 
හදේ ගොලුහඬ 
නපුරු වදනක් 
වුව අරුමය 
හැදින්නෙමි මම 
තවත් දිනයක...

නොවැටහීම

නුඹට කිසිවෙකුගෙන් 
උදව්වක් අවශ්‍ය වන්න ඇත...
ඒ බවක් මට නොදැනෙන්න ඇත.
ඔබට මගෙන් උදව්වක් 
අවශ්‍ය වෙන්න ඇත 
ඒත් ඔබ නොඉල්ලන්න ඇත.
ඔබට මාගෙන් උදව්වක් 
අවශ්‍යදැයි අසන්නට 
මට නොහැකි වන්න ඇත.
මාගෙන් උදව්වක් 
අවශ්‍යදැයි මා අසන විට
ඔබට එය අවශ්‍ය වෙලාව
නොවන්න ඇත.
ඔබට උදව් කරන්නට 
මට සිත් වුවද 
එය පිළිගන්න නුඹේ හිත
ඉඩ නොදෙන්න ඇත.
මා නුඹට උදව්වට කැමති වග 
නුඹ නොසිතන්න ඇත.
මගේ උදව් පිළිගන්න 
නුඹ නොකැමැති බවක් 
මට හැඟෙන්න ඇත.
ඒ  ගැන විමසන්නට 
එනිසාම මසිත 
මැලිවන්න ඇත.
ඒත්...
මාගෙන් උදව්වක් ඉල්ලීමට තරම්
නුඹ නිහතමානී වීනම්..
එය මා අතින් 
නොපිරිහෙලා ඉටුවෙන බව 
පමණක් කියනු හැක.

නුඹේ පෙම

වදනකින් නොදොඩන
හදවතට  වැටහෙන 
නුඹේ ගැඹුරු 
සෙනෙහස ...

පුරුදු  සුවඳක 
සුසුම්  පවනක 
වෙලි වෙලී විත් 
සතපවයි...
මගේ දිවියම
සොඳුරු අරණක...

මධුවිත

අල්ලාප සල්ලාප
මිතුරු පිරිවර මැද 
මවමින් කවට සිනා 
මතුකරවන සතුට ...
හෝරාවකට දෙකකට...
උගුර බඩ දවමින්
මුහුණ  කට හකුළුවමින්
උඩ බලා හලා ගනී
විටින් විට 
සතුට  නිදහස 
සියලු විසඳුම් 
ඒ සමග ...
ළන්  කරන සීරුවට
මරණයට...

දුම්වැටිය

උදුරා ගන්නා සැටි
නුඹ...
බිඳෙන් බිඳ
අනිකකුගේ පණ නළ
නොදානීද නුඹ?
නොහැඟේ ඔහුටද
මොහොතක සැපත
දවා හළුකරන වග 
හෙමිහෙමින් 
සුවබර දිවියක 
සොඳුරු ඉරණම...

එදා සහ අද

මගේ පුංචි පැල්පතට 
නමාගෙන හිස 
ඇතුළුවන්නට 
වැල් කැඩී ගිය 
එකම පුටුව මත 
හරි බැරි ගැහී
වාඩි වෙන්නට
නුඹේ  හදවත 
ඉඩ නොදෙන්නැති

එකම බත්පත 
එකට කෑ අප 
අත බැඳන් 
සෙල්ලමේ උන් අප
නොවී විරසක
වීය බෝ දුර 

සෙයිලමේ නුඹ ගියායින් පසු 
නිනව් නැතිවිද නුඹට මා  ගැන
හමුවුනත් නාඳුනන  විලසින් 
යනෙන කල නුඹ රෝද සතරින් 
ශාප කරනෙමි නුඹට නොව මම
අපව වෙන්කළ දිළිඳුකමට ම

සසර

ආශාව දුකම බව 

දෙසු සම්බුදු පියේ
ඉපදීම දුකට මුල 
වීය හිමි දෙසු බණේ
මිදෙන මග ඒ දුකින් 
හෙලිකළත් හිමියනේ
මුළා වූ සිත තවම  
සසරෙ
කැරකෙනවානේ.....

මිනිසා

අඩමින්ම ලොව ඉපිද 
සිනහවක් සොයමින්
අඩ අඩා ඇවිද යයි ....
කදුළු  අතරින් 
උපන් සිනහවද

ක්ෂණයකින්  
බොඳව යන සඳ 
සිනාවෙන්නට දැරූ තැත  
තරමටම අඩමින්
සොයයි සැනසුම 
නොලැබෙනා කිසිවිට ...
මියෙයි උරුම කර දුක
නොපුදාම සිනහව
තම උන්ට .

පැනයක්

හොඳ මිතුරෙකු වන්නට 
ඔබගෙ

නොමැති වුයෙන් 
කලණ ගුණ මා සතුව
හෙමි හෙමින් අපි අපෙන්
වෙන්වුණා වෙන්න ඇති....
නමුදු මා නුඹට කළ 
වරද කිම්දැයි කියා 
දිවා  රෑ තවම මම සොයන්නෙම්
වරද මා අත නැතත් 
වැරදි අවබෝදයක්
අප අපෙන් 
දුරස් කර ලන්න 
ඇති....

මා මිතුරේ

නුහුරු නුපුරුදු දේශයක 
නුඹේ ළෙන්ගතුකම
වීය සවියක්
හුරුපුරුදු
මකා  ගන්නට නුහුරු තනිකම
බිඳෙන් බිඳ ගොඩනැගුණ
ඒ සොඳුරු මිතුදම

නොදැනීම හෙමි හෙමින්
ගිලිහෙද්දි
බලා වුණි
නිසොල්මන්ව
පසක් කර ගත නොහී 
මා නුඹට කළ වරද 
දරාගන්නට තිබිණි 
නොවිනිනම් ළෙන්ගතුකමක්
ම කෙරේ නුඹ නමට ....
එතැන් සිට තවම මම 
වෙර දරමි 
වටහ ගන්නට
නුඹේ වෙනස